Πώς να διαχειριστείς την ευθύνη απέναντι σε ευπαθείς ομάδες τώρα που αίρονται τα μέτρα

Διάβασε επίσης

Τώρα που αρχίζουν σταδιακά να αίρονται τα περιοριστικά μέτρα, όλοι ανησυχούμε λίγο περισσότερο για τις ευπαθείς ομάδες στην οικογένειά μας ή στον περίγυρό μας.

 Για τις απορίες που μπορεί να έχουμε αυτό το διάστημα ζητήσαμε από επαγγελματίες ψυχικής υγείας να μας βοηθήσουν να τις λύσουμε.

"Πώς μπορεί να διαχειριστεί κάποιος το βάρος της ευθύνης που έχει απέναντι σε ευπαθείς ομάδες και παιδιά όταν είναι ο μόνος που καλείται να τους φροντίσει; Πχ μονογονέας που έχει την ευθύνη της υγείας του παιδιού του αλλά και της μητέρας του και της γιαγιάς του."

Στην ερώτηση απαντά η ψυχολόγος Χρύσα Λεϊμονή

Είναι αλήθεια πως η νέα πραγματικότητα μας έχει φέρει μπροστά σε διλλήματα, τα οποία μας δυσκολεύουν σημαντικά τόσο σε συναισθηματικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση θα έλεγα πως πρέπει να εξετάσουμε τα συν και τα πλην της κάθε επιλογής και να πράξουμε αναλόγως. Μπορεί η επιλογή που θα κάνουμε να μη μας ικανοποιεί πλήρως αλλά όταν βρισκόμαστε ενόψει κάποιας κρίσης, είναι σημαντικό να επιλέγουμε με γνώμονα τι θα μας πλήξει λιγότερο.

Για παράδειγμα, αν ένας μονογονέας, έχει υπ’ ευθύνη του πέρα από το παιδί και έναν ηλικιωμένο γονέα, θα πρέπει να αναλογιστεί τα εξής:

1. Μπορεί ο γονιός μου να αυτοεξυπηρετηθεί; Εάν η απάντηση είναι ναι, τότε για το εν λόγω διάστημα, θα πρέπει να αποδεχτώ ότι η φυσική επαφή μου μαζί του θα είναι ελάχιστη και θα περιορίζεται απλώς στην βοήθεια με τα ψώνια και τα φάρμακα, τα οποία θα του παρέχονται λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα υγιεινής. Το ότι θα περιοριστεί η φυσική επαφή μου μαζί του, όμως, δε σημαίνει ότι δεν μπορώ να προσφέρω συναισθηματική υποστήριξη προσπαθώντας να του τηλεφωνώ συχνά για να μάθω πως είναι ή να τον παροτρύνω να επικοινωνεί και ο ίδιος με κάποιον φίλο προκειμένου να περιορίσει το αίσθημα της μοναξιάς του. Υπάρχουν πολλά πράγματα τα οποία μπορούμε να κάνουμε για να δείξουμε ότι νοιαζόμαστε και ενδιαφερόμαστε για τους δικούς μας έστω και αν η πρόσβαση μας σε αυτούς είναι περιορισμένη.

2. Εάν τώρα ο γονιός μου δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί και είναι αναγκαία η παρουσία μου εκεί. Τότε θα πρέπει να αποδεχτώ ότι δεν είμαι super ήρωας για να είμαι σε δύο μέρη ταυτόχρονα, να αναγνωρίσω αυτή τη δυσκολία και να αναζητήσω την απαραίτητη βοήθεια. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει είτε τη βοήθεια του άλλου γονέα – σε περίπτωση που οι σχέσεις είναι καλές – έτσι ώστε να μπορέσω να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στον ηλικιωμένο γονιό μου, είτε τη βοήθεια οποιουδήποτε οικείου προσώπου είναι διαθέσιμο – ένας ξάδερφος, ένας φίλος, ένας γείτονας, ο οποίος είναι πρόθυμος να βοηθήσει.

Σε καμία περίπτωση δε λέω ότι όλα αυτά είναι εύκολα και συμμερίζομαι απολύτως τη πρακτική δυσκολία και την έντονη συναισθηματική φόρτιση που συμπεριλαμβάνουν τέτοιου είδους καταστάσεις. Ωστόσο, είναι σημαντικό να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας που λόγω της ανθρώπινης φύσης του δεν είναι παντοδύναμος και να εξετάσουμε όλες τις πιθανές εναλλακτικές που παρουσιάζονται μπροστά μας προκειμένου να ανταπεξέλθουμε στην απαιτητική καθημερινότητά.

Ακόμη και αν τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι εφικτό, το να αυτομαστιγωνόμαστε που δεν μπορούμε να είμαστε Θεοί δεν βοηθάει πουθενά. Αντίθετα, μπορεί να μας οδηγήσει σε μια ψυχολογική κατάρρευση, η οποία θα έχει αρνητικές συνέπειες όχι μόνο για εμάς τους ίδιους αλλά και για τους δικούς μας ανθρώπους που πασχίζουμε να προστατεύσουμε. Μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να φτάσει σε αυτό το σημείο.

 Κάντε μια λίστα με όλα τα πιθανά πρόσωπα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν με όλους τους δυνατούς τρόπους και βρείτε μια μέση λύση που να έχει το μικρότερο «κόστος» για όλους σας. 

Σε κάθε περίπτωση, αν δεν μπορείτε να αντεπεξέλθετε μόνοι σας σε όλο αυτό, θέλω να ξέρετε πως είναι απολύτως φυσιολογικό. 

Ζητήστε βοήθεια όσο είναι καιρός προστατεύοντας τους εαυτούς σας και κατά συνέπεια τους δικούς σας ανθρώπους που εξαρτώνται από εσάς. 

Ευτυχώς, ακόμη και αν δεν έχετε κάποιον δικό σας, υπάρχουν πολλοί εθελοντές εκεί έξω πρόθυμοι να βοήσουν. 

Το να δεχόμαστε βοήθεια δεν είναι ντροπή αλλά ένδειξη ωριμότητας και αυτογνωσίας.

Λίγα λόγια για τη Χρύσα Λεϊμονή

Ονομάζομαι Λεϊμονή Χρύσα και είμαι απόφοιτος Ψυχολογίας του ΑΠΘ, κάτοχος άδειας ασκήσεως του επαγγέλματος. Έχω ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον τομέα της Συμβουλευτικής και κυρίως για τη Συμβουλευτική παιδιών, εφήβων και των οικογενειών τους.  Γι’ αυτό έχω παρακολουθήσει πληθώρα σεμιναρίων και προγραμμάτων σχετικά με τη Σχολική Ψυχολογία και την Παιδοψυχολογία. 

Μεταξύ άλλων, έχω παρακολουθήσει το μονοετές πρόγραμμα στην Παιδοψυχολογία από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, ενώ τώρα κάνω το μεταπτυχιακό μου στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, με τίτλο «Συμβουλευτική Ψυχολογία & Συμβουλευτική στην Υγεία, την Εκπαίδευση και την Ειδική Αγωγή». 

Έχω πραγματοποιήσει την πρακτική μου άσκηση στο γηροκομείο «Διαμαντίδειος Στέγη» στη Θεσσαλονίκη, όπου είχα την ευκαιρία να μελετήσω περιστατικά με ανοϊκό σύνδρομο, πάρκινσον, κινητικά προβλήματα και άλλες δυσκολίες της τρίτης ηλικίας, παρέχοντάς τους παράλληλα και ψυχολογική υποστήριξη.

Αυτή τη στιγμή, εργάζομαι ως ψυχολόγος στο κέντρο διάγνωσης μαθησιακών δυσκολιών «Dyslexia Centers Pavlidis Method» στον Βόλο, όπου έχω την ευκαιρία να δουλέψω με τις συναισθηματικές δυσκολίες αυτών των παιδιών και τη συμβουλευτική γονέων. 

Επιπλέον, αναλαμβάνω το συντονισμό εφηβικών – ομάδων με στόχο τη διαχείριση άγχους και δύσκολων συναισθημάτων.

Ακόμη, έχω συμμετάσχει ως εθελόντρια στο πρόγραμμα «Κοινωνική Ένταξη στη γειτονιά» που πραγματοποίησε το Τμήμα Προσχολικής Αγωγής του ΑΠΘ σε συνεργασία με το Ειδικό Επαγγελματικό Λύκειο Ανατολικής Θεσσαλονίκης, με στόχο την αυτονόμηση παιδιών με Ειδικές Ανάγκες. 

Τέλος έχοντας μεγάλη αγάπη και πάθος τόσο για την επιστήμη μου όσο και για το γράψιμο, αρθρογραφώ στο προσωπικό μου blog με τίτλο «Ψυχής Κατάθεση» (www.psyxhskatathesh.blogspot.gr), ενώ παράλληλα αρθρογραφώ και στην επαγγελματική μου σελίδα όπου γράφω προκειμένου να σας κρατάω ενήμερους για όλα τα θέματα που αφορούν τη σύγχρονη ελληνική οικογένεια. (https://www.chrysaleimoni.com/).


Θα θέλαμε να επισημάνουμε τη δυσκολία απάντησης σε τέτοιου είδους ερωτήματα όταν στην πραγματικότητα έχουμε τόσες λίγες γνώσεις σχετικά με το άτομο που το ρωτάει και τις συνθήκες της δικής του ζωής.Νομίζω ότι αυτή η επισήμανση θα βοηθήσει σημαντικά τα άτομα που θα διαβάσουν το άρθρο. 

Αν βρήκες αυτό το άρθρο χρήσιμο, μοιράσου το!Όλοι χρειαζόμαστε παραπάνω στήριξη αυτή τη στιγμή και ένα share μπορεί να βοηθήσει κάποιον να τη βρει.