Βοήθησέ με ή πάψε να διαμαρτύρεσαι

Διάβασε επίσης

«Μα τι παιδιά τα σημερινά; Πού βαδίζει η κοινωνία μας;» αναρωτιούνται οι μεγαλύτεροι και ίσως το έχεις κάνει και εσύ.

Αναρωτήθηκε όμως κανείς αν οι νέες γενιές είναι αυτές που είναι επειδή, πολύ απλά, τα παιδιά αυτό που θα δουν, αυτό κάνουν;

«Κοίταξέ τα, έχω τα χρόνια της γιαγιάς τους και ούτε συγκινούνται να σηκωθούν για να καθίσω». Μα εσύ τους το έμαθες αυτό! Πριν πολλά χρόνια. Τώρα πώς ζητάς να κάνουν το αντίθετο; Τα παιδιά μπορεί να μεγάλωσαν, αλλά θυμούνται τη μαμά τους φορτωμένη με ψώνια να τους κρατά σφιχτά το χέρι στην τρελή χορογραφία φρένο-γκάζι-στροφή του λεωφορείου και κανείς να μη δίνει τη θέση του.

«Δεν έχεις τρόπους παιδάκι μου; Από βουνό κατέβηκες;» Όχι, ακριβώς, αλλά έμαθε πώς επιβιώνουν στη σύγχρονη ζούγκλα! Που κανείς πια δε λέει καλημέρα ούτε στο γείτονα και το χαμόγελο σε ένα μικρό παιδί δεν περισσεύει. Μόνο παρατηρήσεις.  Για την πιπίλα, το μπιμπερό και το καρότσι. Να μην αργήσει το μωρό να μεγαλώσει και να πετάξει όλα τα βρεφικά αξεσουάρ από πάνω του. Να βιαστεί να μάθει τον τρόπο που επιβιώνει κάποιος στην αφιλόξενη κοινωνία. Σε μια κοινωνία που μετράει το ανάστημα και τα κιλά σου, που σε λογαριάζει μόνο αν έχεις μεταπτυχιακό και διευθυντική θέση. Οι καλημέρες και οι λοιπές ευγένειες έχουν γίνει είδος πολυτελείας και χρησιμοποιούνται με φειδώ μόνο προς εκείνους που θεωρούμε «απαραίτητους».

«Πολύ γκρινιάρικο είναι, πάντα έτσι κλαίει;», σχολιάζει στη φίλη της η πατημένα-εξήντα-κυρία με μαλλί κομμωτηρίου στη σειρά για το ταμείο. Απώτερος σκοπός να το ακούσει η μαμά. Ξέχασε φυσικά πως και τα δικά της εγγόνια γκρινιάζουν όταν είναι κουρασμένα και πεινασμένα, ενώ πρέπει να περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους στην τράπεζα, στο ταχυδρομείο, στο σούπερ-μάρκετ. «Τι τα παίρνουν μαζί τους στα ψώνια, για να τα ταλαιπωρούν και να μας παίρνουν τ’ αυτιά;», συνεχίζει όλο δηλητήριο. Λες και εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας οι μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τα μωρά τους χωρίς σταλιά βοήθεια.

«Μπιιιιιιπ! Άντε κουνήσου, δεν θα περιμένουμε εσένα, έχουμε και δουλειές!» κορνάρει μανιωδώς ο ραλίστας με το μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητό του να βρυχάται κολλημένο στον πίσω προφυλακτήρα σου. Μάλλον θα προτιμούσε να πλένεις τα πιάτα σου, παρά να έχεις το δικαίωμα να οδηγείς μπροστά του. Φυσικά, το σήμα «παιδί στο αυτοκίνητο» δεν του λέει τίποτα, αφού οι γονείς τη βρίσκουμε αφάνταστα να γεμίζουμε τα αυτοκίνητά μας με ηλίθια αυτοκόλλητα. Ακόμα κι αν δεν μεταφέρουμε τη δεδομένη χρονική στιγμή το παιδί μας, μεταφέρουμε ό,τι πολυτιμότερο έχει σε αυτή τη ζωή ένα παιδί, τη μαμά του!

«Μαζέψε το παιδί σου, να μην πετάει σκουπίδια στο μπαλκόνι μου», απαίτησε η κυρία του κάτω διαμερίσματος. Η ίδια κυρία που όταν πήγαινε το παιδί της στο πάρκο, φρόντιζε να γεμίζει αποτσίγαρα την άμμο που έχτιζαν τα υπόλοιπα παιδιά τους πύργους τους. Μακριά από ‘δω να ‘ναι και όπου θέλει ας είναι δηλαδή…

Οι περισσότεροι διαμαρτύρονται για την αδιαφορία και την αγένεια των νέων, αγνοώντας το πολύ γνωστό «με όποιον δάσκαλο καθίσεις…». Θέλεις να αλλάξει η κοινωνία μας, να γίνει καλύτερη, πιο ανθρώπινη; Τότε πρέπει να με βοηθήσεις να μεγαλώσω το παιδί μου με χαμόγελο, με σεβασμό, με αγάπη. Αν δώσεις όλα αυτά σε ένα δικό σου ή ακόμα και άγνωστο παιδί, τότε θα τα βρεις μπροστά σου. Στα καταστήματα, στις διάφορες υπηρεσίες, στο νοσοκομείο, στο λεωφορείο. Διάλεξε πώς θέλεις να σε αντιμετωπίζει η γενιά που θα πάρει τη θέση σου στο παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας σε λίγο καιρό. Διάλεξε το μέλλον σου. Βοήθησέ με να μεγαλώσουμε την επόμενη γενιά με αγάπη ή πάψε!

Γράφει η Γαλάτεια από το blog  Just Mommy (το ιστολόγιο καταργήθηκε)
 

Η Γαλάτεια είναι προγραμματίστρια Η/Υ, ζει στη Θεσσαλονίκη και ξεκίνησε το blogging το 2013 με αφορμή τη γέννηση της κόρης της.

Κάπου ανάμεσα στο χρόνο που διαθέτει στη javascript, τις κατσαρόλες και την κόρη της, δημοσιεύει θέματα που αφορούν την εγκυμοσύνη, τα μωρά και τη μητρότητα.